Kinderen van gescheiden ouders


Op JINEK zag ik vandaag een discussie over kinderen van gescheiden ouders.

Zelf ben ik een kind van gescheiden ouders, maar de verhalen  die je hoort over de conflicten tussen ouders en hun verbale of fysieke geweld wat niet herhaalbaar is heeft mij gelukkig persoonlijk niet geraakt.
Echter zijn er vele kinderen die de schade van deze scheiding tussen de ouders als een grote meeslepende ellende meenemen naar hun toekomst.
Ouders die hulp nodig hebben en kinderen die in een nachtmerrie komen dienen naar een gemeente loket te kunnen waarbij ze begeleiding en ondersteuning kunnen krijgen zodra ze in de knel zitten en het niet meer zelf kunnen oplossen.
Zo kennen we het consultatiebureau, maar een scheidingsloket zou toch iets kunnen zijn wat echt gaat helpen.
Kinderen weten vaak zelf niet wat ze nodig hebben, waar ze aan te kort komen en wat ze zouden kunnen vragen aan hulp. De kindertelefoon is ooit in de 80-er jaren ontstaan maar in de tijd van online en internetten is het natuurlijk niet meer even bellen maar chatten, sms'en of gewoon whatsappen.
Verhalen horen en lezen van ouders, emoties en hun beweegredenen zien op tv of via online uitingen op social media zijn de basis van hoe Nederland of het hele continent Europa of eigenlijk geheel de wereld omgaat met dergelijke problematiek.
De meeste media zien het internet maar ook de TV of de radio als een sensationeel middel waarbij je via entertainment op de hoogte gebracht mag worden.
Maar gevechten uitzenden is natuurlijk barbaars.
Bepaalde kritiek op programma's is daarom dus vaak logisch.
De advocatuur, het openbare ministerie of zelfs politie en rechters hebben dagelijks te maken met de vechtscheidingen die niet even makkelijk tegenover elkaar kunnen gaan staan. Argumenten om elkaar eerder het te misgunnen dan elkaar de vrijheid te geven en weer een goed en gezond nieuw leven te gunnen is op een dergelijk moment geheel ontdenkbaar.
Ingrijpende zaken dus, die echt tot een wetswijziging moet komen,
Ouders die zover gaan dat ze zelfs een omgangsregeling tegen gaan en dat de beide ouders dus continue in conflict blijven en niet meer met elkaar kunnen communiceren.
Een wereld van mediation dus,
psychologen, psychiaters, maatschappelijkwerk en hulpverleners zoals blijf van mijn lijf, kindertelefoon en de politie kunnen er toe leiden dat er nog iets als een normaal leven afgedwongen kan worden.
Maar als je goed kijkt naar de situatie dan moet het gewoon strafbaar zijn en er een boete op moet staan of een taakstraf zodra 1 van de ouders er structureel mee bezig is om de andere ouder het kind of de kinderen te ontzien. De houding van de overheid, instanties en de maatschappelijke organisaties dienen zich op dit soort problemen te richten en niet weg te kijken.
Het niet normaal vinden dat kinderen mishandeld kunnen worden is logisch,... Want als dat bewezen is mag geen vader of moeder nog zeggen dat deze recht heeft op het ouderschap.
Maar ook het ontzeggen van de andere ouder is een vorm van mishandeling, dus dit soort praktijken dienen volledig onmogelijk gemaakt kunnen worden door goede controle systemen, hulpverleners en goede wetten.
Het is nu de tijd om dergelijke wetten op te stellen en in uitvoering te brengen.
Het schijnt zelfs dat in België een dergelijke wet al werkt en in uitvoering is,.. dus... lopen we in Nederland nu toch een beetje achter???

Reacties

Populaire posts van deze blog

Vue bioscopen

REFERENDUM RECHT